Ντοκιμαντέρ από το ARTE για τον Νίκο Μπελογιάννη και τον Αλέξανδρο Παναγούλη

Ένα ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Μπελογιάννη κι ένα για τον Αλέξανδρο Παναγούλη πρόκειται να προβάλει το γαλλογερμανικό τηλεοπτικό κανάλι ARTE.

Και τα δύο περιλαμβάνονται στη νέα του σειρά «Οι ξεχασμένοι της Ιστορίας » (Les Oublies de l' Histoire), που θα ξεκινήσει την άνοιξη του 2016. Μια ιστορική σειρά από είκοσι ημίωρα επεισόδια που δίνει μια ιδέα στις νεότερες γενιές για προσωπικότητες που κάποτε ήταν στο προσκήνιο της Ευρώπης του 20ου αιώνα. Όπως η Γερμανοεβραία πολεμική φωτορεπόρτερ Γκέρντα Τάρο, ανταποκρίτρια στον ισπανικό εμφύλιο όπου και σκοτώθηκε σε ηλικία μόλις 26 ετών, ο ταυρομάχος Μανολέτο που θριάμβευσε στην ισπανική αρένα την δεκαετία του 40 , ο θρυλικός Μπόμπι Σαντς, μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA) που πέθανε σε ηλικία 27 ετών από απεργία πείνας στην φυλακή όπου κρατούνταν.

Από την Ελλάδα οι περιπτώσεις του Νίκου Μπελογιάννη και του Αλέξανδρου Παναγούλη, σαφώς αναγνωρίσιμες και στην Ευρώπη επιλέχτηκαν για τη σειρά του ARTE. Παραγωγός και των δύο ντοκιμαντέρ είναι ο Γάλλος φίλος της Ελλάδας, σκηνοθέτης Μαρκ Γκαστίν («Μασσαλία μακρινή κόρη», «Θέμις» κ.ά.), ο οποίος σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ για τον Μπελογιάννη ενώ το ντοκιμαντέρ για τον Αλέξανδρο Παναγούλη , ο Ζακ Μαλατέρ. Τα γυρίσματα των επεισοδίων έγιναν στην Ελλάδα και έχουν ολοκληρωθεί. Δύο διαφορετικές ιστορικές προσωπικότητες που σημάδεψαν την εποχή τους. «Το ντοκιμαντέρ για τον Αλέξανδρο Παναγούλη (1939-1976) φέρνει μια πολύ δυνατή εικόνα ενός μοναχικού ήρωα. Δείχνει τον χαρακτήρα του, το φοβερό του πείσμα, τον τρόπο που προκαλούσε τους βασανιστές του. Την αδιαπράγματευτη απόφαση του να πολεμήσει την τυραννία, σαν τυραννοκτόνος» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μαρκ Γκαστίν.

Ο Νίκος Μπελογιάννης (σ.σ. στις 22 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 100 χρόνια από την γέννηση του) ήταν «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» που σχεδίασε ο Πικάσσο, ύμνησε ο Λουί Αραγκόν, ο Πολ Ελυάρ και τόσοι διανοούμενοι στην Ευρώπη σε μια τεράστια καμπάνια για τη σωτηρία της ζωής του. Εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου του 1952, στο Γουδή, μαζί με τους συντρόφους του. «Από ό,τι κατάλαβα από την έρευνα μου για το ντοκιμαντέρ και χωρίς να είμαι ιστορικός, υποστηρίζω ότι δεν μπορείς να μιλήσεις για τον Μπελογιάννη χωρίς να μιλήσεις για τον Ν.Πλουμπίδη . Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και κατά τη γνώμη μου ο Πλουμπίδης είναι πιο τραγικός ήρωας. Δέχεται να θυσιασθεί για το κόμμα του που τον είχε μαχαιρώσει πισώπλατα . Κι αυτή η στάση ξεπερνά όχι μόνο εμένα αλλά και τον θεατή. Αυτό είναι άλλωστε και το βαθύτερο ζητούμενο της ταινίας. Να θέσει ερωτήματα για την ψυχολογία ανθρώπων που ύψωσαν τέτοιο ηθικό ανάστημα, μια εποχή τρομακτικής δίωξης των κομμουνιστών. Γιατί άλλο να πεθάνεις για τις ιδέες σου αλλά διαφορετικό να πεθάνεις για ένα κόμμα» παρατηρεί ο Μαρκ Γκαστίν.

Στα δύο ντοκιμαντέρ συμμετέχουν και καταθέτουν μαρτυρίες επιζώντες της εποχής, ιστορικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι. Με το υλικό που συγκέντρωσαν οι δύο σκηνοθέτες πρότειναν στην ΕΡΤ να κάνουν μια μεγαλύτερη εκδοχή . «Θα δούμε » καταλήγει χαμογελώντας ο Μαρκ Γκαστίν.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

από την  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Online