Από την εφ. "Αριστερά!" τ.240 04/04/2008 του Φ. Παϊρίδη
Στις 30 Μάρτη συμπληρώθηκαν 62 χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς της Αθήνας. Μέλος του ΚΚΕ από τα 19 του χρόνια, ο Μπελογιάννης υπήρξε από τους πιο αποφασισμένους, σταθερούς και προικισμένους αγωνιστές που αναδείχθηκαν στη μακρόχρονη ιστορία του λαϊκού μας κινήματος. Το πολιτικό του κριτήριο και η αγωνιστικότητά του τον ανέδειξαν στην ηγεσία του κόμματος. Η λαϊκότητα, η σεμνότητα και η στάση του απέναντι στο λαό αλλά και στους εχθρούς του τον έκαναν σύμβολο αγώνα και θυσίας. Η ζωή, η δράση και ο θάνατός του έχουν κατατάξει τον Νίκο Μπελογιάννη ως μια από τις πιο σημαντικές μορφές του κομμουνιστικού και του λαϊκού κινήματος της χώρας μας. Μια μορφή η οποία ενσαρκώνει τους πόθους, τους αγώνες, τις αγωνίες αλλά και τις ελπίδες του λαού για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εξάρτηση, εκμετάλλευση και καταπίεση.
Ακόμα και ο τρόπος που επέλεξε η "κεντρώα" κυβέρνηση Πλαστήρα να τον εκτελέσει δείχνει το μεγαλείο του "κρατούμενου". Στη διάρκεια και των δυο δικών του ο Μπελογιάννης έγινε σύμβολο αντίστασης και μετατράπηκε από κατηγορούμενος σε κατήγορο των βασανιστών του ελληνικού λαού. Ένα πλατύ κίνημα συμπαράστασης ξεσηκώθηκε σε όλο τον κόσμο για τη σωτηρία του ίδιου αλλά και των συντρόφων του από τα χέρια των δημίων που ετοιμάζονταν να τους εκτελέσουν με διαταγή των αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Για να φτάσουμε τα ξημερώματα Κυριακής της 30ής Μάρτη του 1952 –Κυριακή δεν είχαν τολμήσει ούτε οι Γερμανοί να εκτελέσουν κρατούμενους–, πριν ακόμα ξημερώσει, με το φως των τζιπ και με όλο τον αστικό πολιτικό κόσμο να κρύβεται για να μην υποχρεωθεί να απαντήσει στα αμείλικτα ερωτήματα, να δολοφονείται ο Νίκος Μπελογιάννης.
Τέτοιος ήταν ο πανικός και η βιασύνη των δολοφόνων να ξεμπερδεύουν με το έργο τους, που μετέφεραν τα πτώματα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του στο Γ' Νεκροταφείο και τα έθαψαν σε ξένους τάφους, για να ανακαλυφθεί μετά το λάθος και να γίνει η κανονική κηδεία.
Και για άλλη μια φορά οι "νικητές" αποδείχθηκαν πολύ λίγοι μπροστά στο μεγαλείο, το θάρρος και το δίκιο των "νικημένων".
"Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει"
(Από τον "Άνθρωπο με το γαρύφαλλο" που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος τη μέρα της δολοφονίας του)
"Ο Μπελογιάννης ζει!"
Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια
ίδιος μ' αυτά, περήφανος, στητός
ηχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια
μπρος για τη νίκη, για το Κόμμα εμπρός
Ο Μπελογιάννης ζει μες την καρδιά μας,
ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές
ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λέφτερες στροφές.
Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.
Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης
στη νίκη της ειρήνης τη γιορτή
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης
με κόκκινο γαρύφαλλο στ' αφτί.
Απόσπασμα από την ταινία "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο"
(κομμάτι από την απολογία του Ν.Μπελογιάννη):
Ολόκληρη η ταινία "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" του Ν. Τζήμα:
