Λαϊκή φωνήΕβδομαδιαία εφημερίς πολιτική και ειδησεογραφική1945 - ;όργανο του Δημοκρατικού συνασπισμού Αχαΐας
Βασικός Συντάκτης ο Νίκος Μπελογιάννης , κυ
κλοφορούσε παράνομα στην Πάτρα και στις γύρω περιοχές έως και το 1938 και ήταν "Όργανο συσπείρωσης των λαϊκών αντιδικτατορικών δυνάμεων στην Πελοπόννησο"...
Eπιμέλεια Ιστολογίου: Πάνος Αϊβαλής, δημοσιογράφος

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

.."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη...
Νίκος Μπελογιάννης

~~

~~
πατήστε πάνω στην εικόνα

Translate {Μετάφραση]

"Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: «Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: «Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα»

του Νίκου Μπογιόπουλου // Στον "Ημεροδρόμο"

Τα λόγια του Μπελογιάννη -παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή– αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολύ πιο ανθεκτικά από τους μικρόνοες. Που νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν πιστεύοντας ότι έτσι τα λόγια του θα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι ηλίθιοι…
Στις 22 Δεκέμβρη 1915, σαν σήμερα, γεννιόταν στην Αμαλιάδα ο Νίκος Μπελογιάννης. «Έφυγε» μόλις 37 ετών. Εκτελέστηκε.
Ο Μπελογιάννης είχε πολλά «κουσούρια». Τέτοια που δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους δολοφόνους του. Το βασικότερο: Εκτός από μαχητής με το όπλο του ΕΛΑΣ στο χέρι την περίοδο της Κατοχής ενάντια στους ναζί, εκτός από μαχητής του ΔΣΕ ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους αμερικανοτσολιάδες στον Εμφύλιο, ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα.
Ο Μπελογιάννης ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης τόσο στο βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ. Ένα έργο γραμμένο σε συνθήκες εγκλεισμού του στην Ακροναυπλία από την μεταξική δικτατορία και στη συνέχεια μέχρι την απόδρασή του από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής.
Στο βιβλίο εξετάζεται ο «πατριωτικός» ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου, η συνεργασία του με το ξένο κεφάλαιο καθώς και η διείσδυση του τελευταίου στη χώρα. Πρόκειται για μια ακτινογραφία της ελληνικής οικονομίας που ξεκινά από το 1824 και φτάνει έως το 1940 με πολύτιμα στοιχεία όσον αφορά το πώς λειτούργησε ο «σωτήριος» δανεισμός του τόπου από τα πρώτα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι και τη μεταξική δικτατορία.
Ο Μπελογιάννης περιγράφει τους ληστρικούς όρους των δανείων με σκοπό την αποκόμιση κερδών από ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και το πώς οι επακόλουθες πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893 και του 1932 έγιναν πεδίο θησαυρισμού της πλουτοκρατίας μέσα από επιβολή συνθηκών αποστέρησης του λαού.
«…ο λαός υπόφερνε – γράφει ο Μπελογιάννης. Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: «Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού» (…). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές – τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους – εκτελούσαν το ίδιο «εθνοφελές» έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».
Στον επίλογο του βιβλίου ο Μπελογιάννης σημειώνει:
«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο (…)».
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος, σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» την επόμενη μέρα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές:
«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ’ αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
«Νίκο σήκω»
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
«Πάμε για καθαρό αέρα;»
«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση» (…)».
...
Ήταν Κυριακή. Στις 30 Μάρτη 1952. Ήταν Κυριακή! Μέρα που κατά της διάρκεια της Κατοχής ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…
Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 4.12’ τα χαράματα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, αυτών που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.
Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Το παράγγελμα γι’ αυτή την πολιτική δολοφονία θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα.
Την ίδια μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο και οι πάτρωνές τους, οι Αμερικάνοι, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ – Στράτη, στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ», γράφει:
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)».
Ο Μπελογιάννης από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του όχι μόνο δεν αφαίρεσε, αλλά είχε φροντίσει να προσθέσει και άλλους λόγους στους εκτελεστές του για να του πάρουν τη ζωή.
Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι ήταν «προδότης» και ότι γι’ αυτό τον δίκαζαν. Εκείνος τους απαντούσε:
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας…».
Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι είναι κομμουνιστής και ως εκ τούτου «κατάσκοπος». Εκείνος τους απαντούσε:
«Οι μάρτυρες φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ’ αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».
Όλο το σύστημα εξουσίας που προσήγαγε τον Μπελογιάννη στο εδώλιο πίστευε ότι με μηχανορραφίες θα μετέτρεπε τις δίκες σε πεδίο διαπόμπευσης των κομμουνιστών. Αλλά ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε ανατρέψει τα πάντα. Είχε μετατρέψει τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους. Η σύγκριση μαζί του ήταν ανυπόφορη για τους διώκτες του. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε:
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο, είναι ενδεικτικός:
«ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».
...
Το ιδιόχειρο κείμενο – απόσπασμα της απολογίας του Νίκου Μπελογιάννη προς τον δημοσιογράφο Σπ. Δενδρινό, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή», λίγο πριν την εκτέλεσή του, στις 9 Μαρτίου 1952.
«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».
Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του ’52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του.
Τα λόγια του Μπελογιάννη – παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή – αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολύ πιο ανθεκτικά από τους μικρόνοες που νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν νομίζοντας ότι έτσι τα λόγια τουθα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι ηλίθιοι…
Μετά τη δολοφονία ο Πωλ Ελυάρ έγραψε:
«Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…»
Ο Μπελογιάννης,απέναντι στα όπλα των δολοφόνων έστρεψε το δικό του «όπλο»: Ένα γαρύφαλλο. Και τρεις κουβέντες.
«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων – Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας».

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: "Αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας"






"Αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας"
ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ
22 Δεκέμβρη 1915 - 30 Μάρτη 1952

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΡΗ, από το ΚΚΕ (στις 12 Ιουνίου 1945)


Dimitris Mpolsevikos


ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

..Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη 
σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια...ενώ εμείς, το μόνο
 πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας...

Γιώργος Αλεξάτος
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΡΗ
Με αφορμή την επέτειο της δημοσίευσης στον "Ριζοσπάστη" της απόφασης διαγραφής του Άρη από το ΚΚΕ (στις 12 Ιουνίου 1945), λέγονται και πάλι διάφορα, που δεν έχουν σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. Μεταξύ αυτών και το ότι η διαγραφή ήταν συνέπεια της πρόθεσης του Ζαχαριάδη να απαλλαγεί από έναν λαοπρόβλητο ηγέτη, που επισκίαζε τη δική του παρουσία ως επικεφαλής του κόμματος.

Στην πραγματικότητα, η απόφαση διαγραφής πάρθηκε στην 11η Ολομέλεια της Κ.Ε. τον Απρίλιο 1945, όταν ο Ζαχαριάδης βρισκόταν ακόμη στο Νταχάου. Δεν έχει αναφερθεί, μάλιστα, καμιά διαφωνία από κάποιο μέλος της Κ.Ε., στην οποία συμμετείχαν τα κορυφαία στελέχη του κόμματος, όπως ο Σιάντος (ως γραμματέας), ο Ιωαννίδης, ο Ζέβγος, ο Παρτσαλίδης, ο Μπαρτζιώτας, ο Καραγιώργης, η Χατζηβασιλείου, ο Βαφειάδης, ο Πορφυρογένης, ο Πλουμπίδης, ο Ρούσος, ο Χατζής κ.ά.
Η απόφαση είχε παρθεί στο πλαίσιο του μοντέλου λειτουργίας όλων των Κ.Κ. εκείνης της εποχής, που όριζε ότι η παραβίαση των κομματικών αποφάσεων από οποιοδήποτε μέλος του κόμματος συνεπάγεται τη διαγραφή του.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Άρης διαγράφηκε γιατί, έχοντας αντιταχθεί στην υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, εξέφρασε δημοσίως τη διαφωνία του και κάλεσε στην ίδρυση Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας και στην ανασύσταση του ΕΛΑΣ.
Για να μη δημιουργηθούν τριγμοί στην κομματική βάση και στον εαμικό κόσμο, η Κ.Ε. δεν δημοσιοποίησε την απόφαση, δεσμευόμενη να το κάνει αν πράγματι ο Άρης άρχιζε τη συγκρότηση ένοπλων ομάδων.

Ακριβώς αυτός -η συγκρότηση ένοπλης ομάδας- ήταν ο λόγος που η απόφαση δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο, όταν, πλέον, επικεφαλής του ΚΚΕ ήταν και πάλι ο Ζαχαριάδης. Δεν επρόκειτο για προσωπική του απόφαση, ανεξαρτήτως του ότι και ο ίδιος συμφώνησε μ' αυτήν και επί χρόνια αργότερα συνέχισε να χαρακτηρίζει τυχοδιώκτη τον Άρη. Για να πει, μετά από πολλά χρόνια, πως η στάση του απέναντί του ήταν ένα από τα πιο μεγάλα του λάθη.

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Ποιος σκότωσε τον Νίκο Μπελογιάννη

  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  

Του Νίκου Λακόπουλου
Ανώνυμο-1Η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη την 30η Μαρτίου του 1952 εξήντα πέντε χρόνια είναι ακόμα τυλιγμένη με αναπάντητα ερωτηματικά- στα οποία η σύντροφός του Έλλη Παππά αλλά κι ο γιος τους Νίκος έδωσαν μια απάντηση που σοκάρει: ο Νίκος Ζαχαριάδης ήθελε έναν ήρωα- τον Μπελογιάννη- κι έναν πράκτορα- τον Πλουμπίδη που χαρακτήρισε «χαφιέ»- αν και εκτελέστηκε κι αυτός μετά, φωνάζοντας «Ζήτω το ΚΚΕ». «Ο Ζαχαριάδης ήταν ένας δικτάτορας» είπε στον 105,5 FM o Nίκος Μπελογιάννης- υιός.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, είχε ταχθεί υπέρ των εκτελέσεων. Ο γιος του Ελευθερίου Βενιζέλου, Σοφοκλής, είχε απειλήσει ότι θα παραιτηθεί, αν δεν γίνει η εκτέλεση. Φαινομενικά την τελική απόφαση την πήρε το Συμβούλιο Χαρίτων αλλά υπήρχε κάποιος εδώ, όμως που ενώ αποφάσιζε δεν φαινόταν καθόλου. Ήταν, «σταθμάρχης» της CIA. Ήταν έλληνας και ονομαζόταν Jhon Karamesinis. Αυτός φαίνεται ότι οργάνωσε την δίκη και την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Για να δικασθεί ο Μπελογιάννης έπρεπε να συλληφθεί. Για να συλληφθεί έπρεπε να κατηγορηθεί. Αλλά γιατί θα μπορούσε να κατηγορηθεί ένας -έστω «παράνομος»- κομμουνιστής σε καιρό ειρήνης; Επιπλέον ο Μπελογιάννης ήταν εκτός Ελλάδας. Κάποιος υπήρχε που θα φρόντιζε και για τα δυο. Κι αυτός δεν μπορούσε να είναι ο Kαραμεσίνης.
 Λίγο πριν τον Μπελογιάννη, ένα άλλο κλιμάκιο κομμουνιστών ήρθε στην Ελλάδα. Θα αναλάμβανε την κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη». Δεν πρόλαβε. Συνελήφθησαν όλοι. Ωστόσο, δυο μήνες μετά έρχεται στην Ελλάδα, ο Νίκος Μπελογιάννης. Λες και κάποιος έστελνε τα ποντίκια στη φάκα. Το σπίτι, όπου συναντούσε τον Μπελογιάννη, στην οδό Πλαπούτα, στα Εξάρχεια ήταν ήδη υπό παρακολούθηση. Ένας σπάγγος στην πόρτα, που ήταν το σημάδι, ότι, όλα είναι εντάξει, ήταν εκεί. Κι έτσι εκείνος μπήκε στο σπίτι, όπου τον περίμεναν οι ασφαλίτες. Με τον ίδιο τρόπο συνελήφθησαν η συντρόφισα του Έλλη Ιωαννίδου και άλλα ενενήντα στελέχη στην Αθήνα, τον Πειραιά, τα Ιωάννινα, το Ηράκλειο.
  Το 1946 η αγγλική πολιτική ήθελε να περιθωριοποιήσει την ισχυρή Αριστερά και το ΕΑΜ. Το έκανε ο Ζαχαριάδης. Το 1950 η αμερικάνικη ηγεμονία ήθελε έναν κομμουνιστικό κίνδυνο για να δικαιολογηθεί το απροκάλυπτο παρακράτος. Φρόντισε γι’ αυτό ο Ζαχαριάδης. Το 1951 έπρεπε πάσει θυσία να αποτραπεί το μπλοκ ενωμένων αριστερών και κεντρώων, απέναντι σε μια αδύναμη Δεξιά. Φρόντισε και γι’ αυτό ο Ζαχαριάδης. Το 1952 ο «Αυλάρχης « θα πάρει 36,53%, αλλά κεντρώοι και η ΕΔΑ συγκεντρώνουν αθροιστικά 56%. Είναι αυτή η στιγμή που εντοπίζεται ο πρώτος ασύρματος. Οι μυστικές υπηρεσίες ωστόσο γνώριζαν ήδη από το 1950, τη βίλα ‘Αύρα» της Γλυφάδας. Ένα διεστραμμένο μυαλό, θάλεγε πως η Ασφάλεια και η ηγεσία του ΚΚΕ επικοινωνούν και συνεργάζονται μεταξύ τους!
Ο στόχος ήταν ο Μπάτσης;
belogiannis02-213x300
 Στην οδό Αρτέμιδος 43 στη Γλυφάδα μένει ένας φιλήσυχος κτηνότροφος. Ο Ηλίας Αργυριάδης. Οι ασφαλίτες παρακολούθησαν την βίλα και με ραδιογωνιόμετρα και διαπίστωσαν εκπομπές ραδιοσημάτων. Ωστόσο δεν επεμβαίνουν στην βίλα αλλά συλλαμβάνουν στην οδό Σοφοκλέους τον δικηγόρο και οικονομολόγο Δημήτρη Μπάτση, που στο βιβλίο του «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα» έχει αποκαλύψει την εκποίηση ελληνικών εδαφών, ποταμών, λιμνών σε αμερικάνικες εταιρείες με την μυστική Συμφωνία Κούπερ. Αυτός αποκάλυψε τη ληστεία των ακινήτων.
Μπορεί ο Μπελογιάννης να έγραφε βιβλία για το ξένο κεφάλαιο, αλλά ο Μπάτσης ήταν πιο επικίνδυνος. Πιθανόν η δίκη να είχε στόχο τον Μπάτση που ενόχλησε το κατεστημένο των ληστών ακινήτων. Ο Μπελογιάννης έπρεπε να καταδικασθεί σε θάνατο για να να τον ακολουθήσει ο εντελώς άσχετος με τους ασυρμάτους Δημήτρης Μπάτσης. Ο γιος βασιλόφρονος ναύαρχου είχε παντρευτεί την κόρη του υπουργού του Λαϊκού Κόμματος την χώρισε και παντρεύτηκε την κόρη ενός βιομήχανου. Είναι κομμουνιστής, κοσμικός, δημοσιογραφεί, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με τους ασύρματους. Στις 14 Νοεμβρίου 1951, η αστυνομία, θα προσπαθήσει να τον διασυνδέσει. Ανακοινώνει ότι από όταν πιάστηκε ο Μπάτσης ο σταθμός στην βίλα «Αύρα» διέκοψε τις εκπομπές του. Οι εκπομπές, όμως προς το Βουκουρέστι συνεχίζονται. Άρα, υπάρχει δεύτερος ασύρματος.  
 Ο Τομ Καραμεσίνης, ο έλληνας ντετέκτιβ στη Νέα Υόρκ, που στον πόλεμο έπιασε δουλειά στην «OSS», τον πρόδρομο της CIA είναι εδώ. Θα βρεθεί αργότερα στην Ρώμη, όπου δολοφονήθηκε ο «κόκκινος» βιομήχανος, Ενρίκο Ματέι, -τότε συμπτωματικά εμφανίζεται η φασιστική οργάνωση «Ordine Nuovo». Η δράση του συνδέεται με τις δολοφονίες του Πατρίς Λουμούμπα, του Τσε Γκεβάρα και το Γουότεργκεϊτ. Με την βοήθεια του αεροπλανοφόρου «Φραγκλίνος Ρούσβελτ», ραδιογωνιομέτρων και ενός ελικοπτέρου η προπαγάνδα ανακοινώνει ότι εντοπίστηκε ο δεύτερος σταθμός των κομμουνιστών στην Καλλιθέα. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Ρέντη- ο οποίος έκανε εκτός από συλλήψεις, ο ίδιος και …ανακρίσεις!- με όλη η δύναμη της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής, οργανώνει μία εντυπωσιακή επιχείρηση, στα δύο σπίτια και σε πολλά άλλα συλλαμβάνει δεκάδες υπόπτους.
 Ο Αργυριάδης δεν προέβαλε αντίσταση. Η γυναίκα του αυτοκτόνησε. Στο σπίτι στην Καλλιθέα ο ασύρματος ήταν στο πλυσταριό. Κάτω από μία κορνίζα υπήρχε μία οπή. Ο αξιωματικός πέρασε μίαν ξύλινην βέργαν και αντελήφθη ότι η ράβδος είχε χτυπήσει επί ανθρωπίνου σώματος. Εκάλεσεν τον άγνωστον να παραδοθεί. «Δώστε μου ένα τέταρτο, είπε ο Νικόλαος Βαβούδης. Ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ύστερα από λίγα λεπτά βγήκαν καπνοί. «Ο κομμουνιστής επροτίμησεν να αυτοκτονήσει».
  Αν κάποιος ήθελε να ακυρώσει την «ειρήνευση» έπρεπε να κατασκευάσει ο ίδιος έναν ασύρματο. Η ασφάλεια έπρεπε να στήσει μια προβοκάτσια με κατασκοπεία, ασύρματους, προδοσία της πατρίδας, “κομμουνιστικό κίνδυνο”. Αυτό ακριβώς, θα πει την άλλη μέρα, ο σταθμός του ΚΚΕ. «Ο Βαβούδης είναι χαφιές! Ήταν πράκτορας της ασφάλειας, δεν σκοτώθηκε και φυγαδεύτηκε στην Αμερική».
Ο ρόλος του Ζαχαριάδη
dsc023271Ο Πιουριφόι, επισκέπτεται τον Πλαστήρα στο σπίτι του. Μπελογιάννης, Αργυριάδης δις εις θάνατον, παμψηφεί. Μπάτσης, Καλούμενος, Ιωαννίδου (η Έλλη Παππά) μία φορά, παμψηφεί. Συνολικά οχτώ σε θάνατο. Η Έλλη Παππά καταδικάζεται, ενώ είναι έγκυος. Η γυναίκα του Μπάτση κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.  Ο πατέρας του Μπάτση, ο ναύαρχος, ζητάει να δει τον Βασιλιά. Εκείνος αρνείται να τον δεχθεί. Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδονας, εντυπωσιάζεται από την αυταπάρνηση του Μπελογιάννη, που “δεν πιστεύει στην μέλλουσα ζωή, αλλά έχει μεγαλύτερη πίστη από τους πρώτους χριστιανούς».
– Έτσι αγαπάμε εμείς, την Ελλάδα. Με την καρδιά μας και με το αίμα μας, θα πει στην δίκη ο Ανθρωπος με το Γαρύφαλλο.
Ο Καρτάλης απειλεί ότι θα παραιτηθεί, αν γίνουν εκτελέσεις, ο Βενιζέλος θα παραιτηθεί, αν δεν γίνουν. Ο Πλαστήρας καταρρέει. Και τότε ξαφνικά ο Πλουμπίδης στέλνει επιστολή για να αναλάβει εκείνος την ευθύνη. Θα παρουσιασθεί -γράφει- αν μετατραπούν οι ποινές.
Ο σταθμός του κόμματος ξαναχτυπά. Μεταδίδει ότι η επιστολή είναι πλαστή. Αν υπάρχει ελπίδα για να μην εκτελεσθούν, οι κατάδικοι, το κόμμα την έχει σβήσει.
Η απίστευτη παρέμβαση Ζαχαριάδη στη δίκη δεν προκαλεί μόνο ανατριχιαστικά ερωτηματικά, αλλά κάνει πολλούς να γυρίσουν την Ιστορία πίσω. Χαϊτάς, Βελουχιώτης, Σιάντος, Βαφειάδης, Παρτσαλίδης, Καραγιώργης. Ναι, ένα αόρατο χέρι φαίνεται να εξοντώνει, συστηματικά τα ηγετικά στελέχη του κόμματος.
Τον Μάιο του 1945, επέστρεψε ο Ζαχαριάδης. Τον Ιούνιο αυτοκτόνησε ο Βελουχιώτης. Μερικοί παρατήρησαν, ότι όταν γύρισε o Αρχηγός με ένα αμερικάνικο μπουφάν και με αγγλικό αεροπλάνο, δεν είχε σημάδια ταλαιπωρημένου. Ο γραμματέας επιβίωνε παντού, αγρατσούνιστος. Ο ίδιος θα πει ότι επέζησε στο Νταχάου, ως διερμηνέας των γερμανών. Φαίνεται ότι ο Νίκος Μπελογιάννης ήξερε. Το γαρύφαλο που κρατούσε στην δίκη χαμογελαστός, δεν ήταν για το κόμμα. Ήταν μόνο για την ‘Ελλη. Το “Κόμμα δεν έκανε “λάθος”.
278_84_large-166x300
 Κυριακή ξημερώματα, τρεις το πρωί, μεγάλες δυνάμεις του στρατού έχουν αποκλείσει τις φυλακές. Ξυπνούν τους τέσσερις μελλοθανάτους. Ο Μπάτσης ζητάει να δει τον διευθυντή της Αστυνομίας. «Μας πάνε για εκτέλεση;» ρωτάει ο Καλούμενος. «Μας πάνε για καθαρό αέρα, λέει ο Μπελογιάννης.». Οι τρεις κοινωνούν. Εκείνος όχι. «Σας παρακαλώ, σεβαστείτε τη στιγμή, πάτερ. Πάω για εκτέλεση». Στο Γουδί 3.48 ανάβουν οι προβολείς. Στις φυλακές «Σωτηρία» έχουν ξυπνήσει οι κρατούμενοι και φωνάζουν ρυθμικά. «Όχι, άλλο αίμα». Στις 4.12 ακούγεται το παράγγελμα «Πυρ». Ύστερα η χαριστική βολή.
 Η ΕΔΑ κατεβαίνει μόνη της ξέροντας ότι έτσι ευνοεί τον Παπάγο. Στη Φιλαδέλφεια συλλαμβάνεται ένας αστυνομικός διευθυντής να μοιράζει με πολιτικά ρούχα μαζί με ένα ενωμοτάρχη πλαστές προκηρύξεις που καλούν τους αριστερούς με την υπογραφή της ΕΔΑ να μαυρίσουν τον Πλαστήρα. Η γραμμή Ζαχαριάδη είναι ίδια με αυτήν της αστυνομίας.
-Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Πλαστήρα και Παπάγου. Και οι δυό ειναι λακέδες της αμερικανοκρατίας. Ο Πλαστήρας είναι πιο επικίνδυνος από τον Παπάγο, γιατί εμφανίζεται με δημοκρατική μάσκα», θα μεταδώσει ο σταθμός του κόμματος.
Το 1947, ο υπουργός εξωτερικών της Τσεχίας, εκπαραθυρώνεται από την σταλινική μυστική αστυνομία την ίδια μέρα που ο στρατηγός Βαν Φλιτ έφτασε στην Ελλάδα. Οι Αμερικάνοι δεν αντέδρασαν στην ανακοίνωση των Τσέχων ότι αυτοκτόνησε ύστερα από νευρική κρίση. Οι Σοβιετικοί περιορίστηκαν σε μια διακοίνωση προς την Ελλάδα για τις εκτελέσεις κομμουνιστών.«Κανείς δεν εκτελέστηκε για τα πολιτικά του φρονήματα στην Ελλάδα» απάντησε η ελληνική κυβέρνηση. «Μόνο εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και ένοπλοι αντάρτες κατά της νόμιμης κυβέρνησης». Το ίδιο και στην Σοβιετική Ένωση.
Ο Μπελογιάννης είχε βρεθεί απέναντι από τον Ζαχαριάδη όταν διαφώνησε με το γράμμα του στον Ιωάννη Μεταξά, αλλά και με την ηγεσία όταν του ζητήθηκε στο βουνό την εκτέλεση ενός αντάρτη που κατηγορήθηκε ότι …φίλησε μια κοπέλα. Εκείνος αρνήθηκε και έκανε δικαστήριο. Ο Μπελογιάννης διαφωνούσε με την παράνομη – συνωμοτική πρακτική του κόμματος. Ήταν όμορφος, γελαστός, διανοούμενος. Αν ζούσε η Αριστερά στην Ελλάδα θα είχε μια άλλη πορεία κι άλλη μορφή.
Η «δίκη» του Ζαχαριάδη
DSC02320  Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο η Συμφωνία της Γιάλτας έφερε κοντά τους αντιπάλους απέναντι σε κοινούς εχθρούς και σε μια πρακτική συγκάλυψης των εγκλημάτων τους- αμοιβαία. Η ΕΔΑ- όπως κι ο Μπελογιάννης- δεν είχαν τόσο μεγάλους εχθρούς έξω από το Κόμμα, όσο μέσα σ΄αυτό. Ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, στρατοδίκης στην δίκη Μπελογιάννη, ψήφισε την αθώωσή του. Ο Ζαχαριάδης τον είχε καταδικάσει σε θάνατο, όπως και άλλα ηγετικά στελέχη.
ZachariadisΤον Μάιο του 1945, επέστρεψε ο Ζαχαριάδης. Τον Ιούνιο αυτοκτόνησε ο Βελουχιώτης. Ο αρχηγός του ‘Δημοκρατικού Στρατού», ο Βαφειάδης θα βρεθεί μπροστά σε δολοφονική ενέδρα και θα ξεφύγει στην Αλβανία. Ο Παρτσαλίδης θα διαγραφεί. Ο διευθυντής του «Ριζοσπάστη» Κώστας Καραγιώργης κατηγορείται για προδοσία, καθαιρείται και διαγράφεται. Στελέχη του ΚΚΕ του στήνουν ενέδρα στο Βουκουρέστι και τον κλείνουν σε ρουμάνικες φυλακές. Ούτε τα γραπτά του, ούτε τα οστά του θα βρεθούν, ποτέ. Η σύζυγος του θα πει ότι πέθανε –«βορά των λυκανθρώπων»- από βασανιστήρια .
Στις 16 Νοεμβρίου 1952 ο Παπάγος παίρνει 49,22% και 240 έδρες. Η ΕΔΑ 9,55% και καμία έδρα. Αν κάποιος θέλει να περιθωριοποιήσει την Αριστερά το έχει καταφέρει. Δυο χρόνια μετά ο Πλουμπίδης συλλαμβάνεται. Αν ήταν πράκτορας γιατί να συλληφθεί; Kαι γιατί ένας πράκτορας της ασφάλειας ήθελε να παραδοθεί για να αφεθεί ελεύθερος ο Μπελογιάννης;  Ο παράξενος σταθμός του κόμματος ξαναμιλάει. Ο «πράκτορας της Ασφάλειας από 27ετίας είναι αυτός που έχει προδώσει τον Μπελογιάννη». Ο Πλουμπίδης δικάζεται . «Ο Ζαχαριάδης είναι αρχηγός του Κόμματος, για να με πει πράκτορα θα έχει τους λόγους του». Θα εκτελεσθεί το 1954.  πλουμπίδης-3
Πολλά χρόνια μετά η σύντροφος του Μπελογιάννη, Έλλη Παππά θα προσπαθήσει να ρίξει φως στο μυστήριο. «Ο Ζαχαριάδης ήθελε έναν ήρωα και ένα προδότη». Προφανώς κάποιος άλλος κι όχι βέβαια ο Πλουμπίδης, πρόδωσε τον Μπελογιάννη.
Ο Στάλιν πεθαίνει στις 5 Μαρτίου 1953. Το «Κου-κου-Σέ» αποκηρύσσει τον Στάλιν το 1956. Ο Ζαχαριάδης καθαιρείται. Η σύζυγος του τον αποκηρύσσει ως προδότη. Θα διαγραφεί το 1967 από το κόμμα και θα αυτοκτονήσει το 1973. Ήταν- λέει η Κεντρική Επιτροπή «αντικομματικό, φραξιονιστικό, αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο».
«Η πολιτική γραμμή του ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. Οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. Δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. Με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».  Η Έβδομη Ολομέλεια, το 1964 θέτει σοβαρά ερωτηματικά για ένα πρόσωπο«ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα. Οι πράξεις του «αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού»!
Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες. Τρία χρόνια αργότερα, όμως, η Ενδέκατη Ολομέλεια κατέληξε ότι «δεν βγαίνει ότι είναι πράκτορας του εχθρού». Μια Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας. Το κόμμα, τελικά, αποκατέστησε τον Ζαχαριάδη.

  • Με στοιχεία απο το  βιβλίο «Ο Αλέξης στη Χώρα των Θαυμάτων»- Εκδόσεις Λιβάνη- 2014

Στις 30 Μαρτίου 1952, εκτελείται ο Μπελογιάννης και τρεις σύντροφοί του

[1952 - 2017] 
Εξήντα πέντε χρόνια σαν σήμερα από την εκτέλεσή του Αγωνιστή Νίκου Μπελογιάννη

Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ηγέτης της αντίστασης κατά των Γερμανών και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που εκτελέστηκε το 1952 ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπείας. Η δίκη και η εκτέλεσή του έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις...

Η ζωή του
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Το 1941 παραδόθηκε στις γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με άλλους αριστερούς κρατουμένους.
Το 1943 κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη.
Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ήταν Πολιτικός Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού και μετά την ήττα ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα το 1949.

Η σύλληψη και η δίκη του

Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ξαναφτιάξει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις πολλών στελεχών του και από το φόβο. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950 συνελήφθη και δικάστηκε με βάση το Ν. 509/1947, που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το ΚΚΕ και το είχε κηρύξει παράνομο. Επίσης, κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης.
Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη ξεκίνησε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1951 με 94 κατηγορούμενους συνολικά, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο. Ένας από τα μέλη του δικαστηρίου ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας την 21η Απριλίου 1967, ως έκτακτος στρατοδίκης. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός από τους στρατοδίκες που ψήφισε ενάντια στην θανατική καταδίκη του Μπελογιάννη. Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί. Αποφασίζεται όμως ο Μπελογιάνης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Εν τω μεταξύ στις 14 Νοεμβρίου 1951 βρίσκονται παράνομοι ασύρματοι στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους στρατοδίκες, για επιστράτευση του νόμου περί κατασκοπείας. Έτσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσάγονται σε νέα δίκη. Η δεύτερη αυτή δίκη αρχίζει στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η δίκη του πήρε μεγάλη δημοσιότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που κρατούσε καθημερινά. Ο Πάμπλο Πικάσο εμπνεύστηκε ένα διάσημο σκίτσο από την εικόνα του ανθρώπου με το γαρύφαλλο.

Διεθνής κινητοποίηση

Μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.
Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων λέγοντας: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Η καταδίκη και η εκτέλεσή του

Παρά την παγκόσμια κινητοποίηση και συγκίνηση, το δικαστήριο αποτελούμενο αυτήν την φορά από τακτικούς στρατοδίκες, καταδίκασε τον Μπελογιάννη και τρεις ακόμα συντρόφους του ομόφωνα σε θάνατο. Λίγο αργότερα έρχεται στη δημοσιότητα το γράμμα του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και υπόσχεται να παρουσιαστεί στις αρχές με τον όρο να μην εκτελεσθεί ο Μπελογιάννης. Ακολουθεί η διάψευση από το ΚΚΕ που χαρακτηρίζει την επιστολή «μύθευμα της αστυνομίας», ενώ αντίθετα το Υπουργείο Εσωτερικών ανακοινώνει πως ο γραφικός χαρακτήρας της επιστολής και η υπογραφή είναι γνήσια. Στο παρασκήνιο το ΚΚΕ είχε ήδη αρχίσει να διαδίδει στις οργανώσεις του ότι ο Πλουμπίδης είναι «χαφιές». Η επιστολή παντως δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν θα συναλλαγεί με τον καταζητούμενο για κομμουνιστική δράση Πλουμπίδη.
Η θανατική καταδίκη δεν άλλαξε ποτέ, ούτε δόθηκε χάρη, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις. Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδί και τουφεκίστηκαν. Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή) και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν απονομή χάριτος.

Το πολιτικό παρασκήνιο

Η δίκη και η εκτέλεση του Μπελογιάννη συνέβησαν την περίοδο που ο τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας επιχειρούσε να επιβάλει πολιτική εθνικής συμφιλίωσης. Στο πρόγραμμά του ήταν η απελευθέρωση των εκτοπισμένων και των πολιτικών κρατουμένων και ενδεχομένως ακόμα και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Η ενεργοποίηση όμως του νόμου περί κατασκοπείας και η καταδίκη του Μπελογιάννη ώθησαν τα πράγματα στα άκρα... Η εκτέλεση Μπελογιάννη κατάφερε πλήγμα στην αξιοπιστία της κεντρώας κυβέρνησης, η οποία σε ένα από τα βασικά της συνθήματα, την ειρήνευση, φάνηκε ανακόλουθη.
Με τον θάνατό του ο Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής αριστεράς. Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση το όνομά του δόθηκε σε ένα χωριό στην Ουγγαρία που στέγαζε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Το χωριό Μπελογιάννης υπάρχει μέχρι σήμερα.

Από τη wikipedia

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Το μήνυμα του γιου του Νίκου Μπελογιάννη

  Γραφές    
|

«Όσο για την εκστρατεία, κυρίως μέσω του κίτρινου υποκίτρινου Τύπου, για την οικειοποίηση του Μουσείου από έναν συγκεκριμένο πολιτικό φορέα, αυτή ανάγεται στην εκμετάλλευση αγίων, μαρτύρων και ηρώων από την κάθε λογής εκκλησία»
O δήμαρχος Ήλιδας, Χρήστος Χριστοδουλόπουλος, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της Μόνιμης Έκθεσης «Νίκος Μπελογιάννης» στο οικογενειακό σπίτι του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ, στην Αμαλιάδα, διάβασε μήνυμα του γιου του Νίκου Μπελογιάννη:


«Στην Αμαλιάδα σήμερα, στο πρόσωπο ενός αγωνιστή τιμούμε όλους εκείνους που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στις γερμανικές ερπύστριες και απέναντι στην αμερικανική πολεμική μηχανή.
Ευτυχώς που δεν ζουν πια να δουν την υποδούλωση να έρχεται από το παράθυρο, μέσω των τραπεζών και των δανείων. Ακριβώς έτσι περιγράφεται αυτή η υποδούλωση από καταβολής ελληνικού κράτους στο βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη, «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», όπου προτεινόταν και ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης στην κατεύθυνση της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτό δεν μπορούσε να το ανεχτεί η από τη φύση της ξενόδουλη δεξιά. Από την άλλη, η κοντόφθαλμη Αριστερά της εποχής ήταν εξ” ορισμού καχύποπτη απέναντι σε όποιον τολμούσε να σκέπτεται.
Η τύχη ενός αγωνιστή με αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν προδιαγεγραμμένη. Το μουσείο αυτό, που ξεκινάει σήμερα τη λειτουργία του, δρομολογήθηκε το 1995, όταν με επιθυμία της μητέρας μου, Έλλης Παππά, δώρισα στον δήμο Αμαλιάδας το σπίτι που είχα κληρονομήσει από τη γιαγιά μου, Βασιλική Μπελογιάννη. Ακολούθησαν 22 χρόνια καθυστερήσεων, αδέξιων χειρισμών και παλινδρομήσεων, ώσπου πέρυσι να βρεθούμε στην παρακάτω ευνοϊκή συγκυρία.
Η τωρινή δημοτική Αρχή υπό τον Χρήστο Χριστοδουλόπουλο να θεωρήσει το μουσείο έργο προτεραιότητας και όχι, όπως άλλοι προηγουμένως, προεκλογικό πυροτέχνημα. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Γεωργοπούλου, να αφοσιωθεί στην υπόθεση του Μουσείου και να κάνει επιτυχημένες ενέργειες στην κατάλληλη κατεύθυνση. Η Βουλή των Ελλήνων να υιοθετήσει με προθυμία το έργο της διαμόρφωσης και να το αναθέσει στη βιβλιοθήκη της Βουλής. Το επιτελείο, η ομάδα εργασίας της βιβλιοθήκης της Βουλής να αποτελείται από ικανότατους ειδικούς με επικεφαλής τη διευθύντρια, Έλλη Δρούλια, τον σκηνογράφο Γιάννη Μετζικώφ και τον ιστορικό Στάθη Κουτρουβίδη. Απευθύνω ευχαριστίες σε όλους τους παραπάνω.
Εκτός από το κτίριο, ο εξοπλισμός και πολλά εκθέματα ανήκαν στη Βασιλική Μπελογιάννη, τη Διδώ Σωτηρίου και την Έλλη Παππά. Συνολικά 27 φορείς, οι περισσότεροι τοπικοί της Ηλείας, συνέβαλαν με εκθέματα, πολλά εντελώς άγνωστα.
Όσο για την εκστρατεία, κυρίως μέσω του κίτρινου υποκίτρινου Τύπου, για την οικειοποίηση του Μουσείου από έναν συγκεκριμένο πολιτικό φορέα, αυτή ανάγεται στην εκμετάλλευση αγίων, μαρτύρων και ηρώων από την κάθε λογής εκκλησία».
___________